W noc z 18 na 19 VI 1941 roku przyszli do nas uciekający z getta w Kolbuszowej Żydzi. Od razu poznaliśmy ich. Byli bardzo wystraszeni, przygnębieni i zrozpaczeni. Przyszli z wielka prośbą ratowania ich od śmierci przed zagładą niemiecką. Przyjęliśmy ich z wielkim strachem do domu, bo w tym czasie Niemcy za przetrzymywanie Żydów przez Polaków rozstrzeliwali ich na miejscu takiego zdarzenia. Bardzo szybko umyli się, zjedli posiłek i ukryliśmy ich, dwóch na strychu w sianie i dwóch w stodole w słomie. Zgodnie z wcześniejszym uzgodnieniem, wcześnie rano przed świtem wszyscy czterej wyszli od nas do sąsiedniego lasu, w którym w prowizorycznej kryjówce przebywali w dzień, a co parę dni w nocy przychodzili do nas po żywność, którą w miarę możliwości dawaliśmy im. I tak to trwało do 1943 roku. Przez niektórych zaufanych ludzi można było się zorientować, że ludzie we wsi mówią, ze Wilkowie mają z Żydami do czynienia i nie wiadomo, jak się to skończy. I wreszcie ktoś naskarżył, bo w nocy z 9 na 10 III 1943 roku przyjechał samochód z policją gestapo i okrążyli nasze zabudowania. Nas wyprowadzili z domu i zatrzymali, a sami przeprowadzili wielogodzinną dokładną rewizję. Po kilku godzinach szukania nie znaleźli Żydów, bo na szczęście odeszli od nas tej nocy około dwóch godzin wcześniej. Ale mimo tego zabrali ze sobą męża Katarzyny Wilk, który nie powrócił juz do domu […] Ja zostałam sama z dwojgiem małych dzieci. Starszy syn Jan miał w tym czasie cztery lata, a młodszy Stanisław niecały rok. Po tym zajściu Żydzi ci przychodzili jeszcze do mnie po żywność, którą im dawałam ale nie tak często, bo się bali i ja również się bałam. Odwiedziny te robili około raz na miesiąc lub raz na trzy tygodnie. Z tych wymienionych Żydów dwóch jeszcze żyje.
całośćDalsze losy pana Płaszczyńskiego można przeczytać
>> kliknij tutaj <<
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Komentarz ukaże się po akceptacji przez administratora.