czwartek, 9 maja 2013

Nie tylko jeden chromosom więcej


Zespół Downa może nie być problemem jeśli przestaniemy te problemy stwarzać i jeśli na serio zaczniemy pomagać rodzicom najpierw dzieci z Downem, a potem osobom z Downem. Pomagać w takim zakresie jak tego potrzebujemy, a potem nie przeszkadzać, jak przeszkadzamy i usuwać bariery, także te mentalne, które odmawiają szacunku, godności i prawa do normalności, które stwarzamy. Pani Dominika robi fantastyczną prace w przełamywaniu naszych stereotypów, niskie za to ukłony! 

(Manika Płatek)






Newsweek: Zatem nie czuje się pani inna?
Dominika Kasińska
:
Inność jest wtedy, gdy ciągle się na ciebie gapią. A na mnie się nie gapili. Długo myślałam, że jestem trochę inna, bo jestem niższa od koleżanek i kolegów i mam kłopoty ze zdrowiem. Z kręgosłupem, tarczycą, ze wzrokiem. Ostatnio dowiedziałam się, że mam chore serce. A kiedyś terapeuta powiedział mojej mamie, że ona ma chore ambicje. 
 Newsweek: Dlaczego?
Dominika Kasińska:
Bo chce mnie posłać do szkoły. Przecież dzieci z Downem nadają się tylko do ośrodków. Nie sprawdził, co potrafię. Nawet nie zapytał, co ja o tym myślę, choć stałam obok. Nie zobaczył Dominiki Kasińskiej, zobaczył przypadek Downa. A ja już w przedszkolu zamarzyłam sobie, że usiądę w szkolnej ławce.

Newsweek: W szkole specjalnej?
Dominika Kasińska:
W normalnej. I tak się stało, zostałam po prostu zapisana do podstawówki. Mijał rok po roku, a ja nie odpadałam. Później tak samo zwyczajnie przeszłam do gimnazjum. Czasem tylko było tak, że nie umiałam przeczytać literek na testach, bo mam chory wzrok. Zdarzało się, że nauczyciele dawali mi takie drobne druczki jak innym, bo zapominali, że mam zespół Downa i źle widzę. Dużo się uczyłam. Lubiłam się uczyć, nawet gdy się męczyłam. Nad matematyką i fizyką siedziałam godzinami. Mama mówiła: „Odpocznij już sobie”, a ja wkuwałam chemię. A potem koledzy odpisywali ode mnie zadania. Tylko „Pan Tadeusz” był dla mnie nie do przejścia.
Wie pani, do niedawna w ogóle nie wiedziałam, co to jest szkoła specjalna. I że tam trafia większość osób z zespołem Downa. A przecież to, że ktoś ma Downa, nie znaczy, że nic nie rozumie i nie może się uczyć. Zrozumiałam to dopiero wtedy, kiedy zaczęłam się zajmować osobami niepełnosprawnymi na terapii zajęciowej. Wiem, że niektóre całkiem sobie nie radzą. Rodzice często się za nie wstydzą i trzymają je w domach. Nikt niczego od nich nie wymaga i nie sprawdza, co potrafią, bo wiadomo, że i tak nic z nich nie będzie. Tylko niektóre z takich dzieci idą potem do szkół integracyjnych. A nawet tam wcale nie jest łatwo się dostać. Mnie na przykład nie przyjęli do liceum integracyjnego.

Newsweek: Dlaczego?
Dominika Kasińska:
Właśnie nie wiem. Po skończeniu gimnazjum poszłam na rozmowę do szkoły średniej w dużym mieście. A tu, proszę: nie nadaję się. To znaczy pani powiedziała, że to szkoła się nie nadaje. Domyślam się, że nie chcieli mnie przyjąć, bo mam zespół Downa. Ale ze mną nie ma kłopotów. Kłopoty w szkole są z tymi, którzy nie chcą się uczyć.

Newsweek: Ale znalazł się dyrektor innej szkoły, który nie widział problemu i panią przyjął.
Dominika Kasińska:
To był dyrektor liceum w Buczkowicach, niedaleko Szczyrku. Zaufał mi. Powiedział: widzę świadectwa, gadam jak z dorosłą. Jesteś przyjęta do szkoły. Ludzie w ogóle są różni. Niektórzy są fajni. Niektórzy trochę dziwni. Nie powiem: nienormalni, bo mam spokojny i miły charakter. Dziwni to ci, którzy nas źle traktują.

....
Newsweek: Ale chodzi też o reakcje w momencie zagrożenia. Sama pani przyznała, że myśli wolniej niż inni...
Dominika Kasińska:
A kto powiedział, że to ja mam podejmować w grupie najważniejsze decyzje? Czy muszę być z dziećmi sama? Zawsze mogę być na przykład drugim opiekunem. Niedawno zostałam wolontariuszką w Fundacji Anny Dymnej. Mam nadzieję, że w czasie Festiwalu Zaczarowanej Piosenki, który odbędzie się w czerwcu w Krakowie, będę się mogła zająć najmłodszymi uczestnikami konkursu. Myślę nawet chwilami o tym, by po szkole przenieść się do Krakowa.

Newsweek: Będzie pani sama mieszkać, sama opłacać rachunki?
Dominika Kasińska:
Być może zamieszkam z kimś, kto będzie nade mną czuwał. Może na przykład znajdę pracę jako opiekun w całodobowym ośrodku? A może zamieszkam z facetem? I to on będzie opłacał prąd?

Newsweek: Myśli pani o facetach?
Dominika Kasińska:
Ostatnio jeden z moich podopiecznych na terapii zajęciowej powiedział, że jestem tak atrakcyjna, że powinnam mieć już chłopaka. Ale to jeszcze nie jest mój czas. Na razie podobają mi się aktorzy. Filip Bobek i Krystian Wieczorek.

Newsweek: A ogląda pani serial, w którym występuje aktor z zespołem Downa?
Dominika Kasińska:
Nie oglądam „Klanu”, wolę „Na Wspólnej”. W życiu też nie obchodzi mnie, czy ktoś ma Downa, czy nie. Przez długi czas w ogóle nie znałam nikogo z zespołem Downa. Wie pani, zespół Downa ma swoje dobre strony. Na przykład kiedy opiekuję się niepełnosprawnymi ludźmi, to oni wiedzą, że nic mnie nie wyprowadzi z równowagi. Bo doskonale wiem, jak to jest. Kiedyś też nie mogłam trafić do buzi łyżką, nie umiałam zapiąć guzików. Nadal wolno mówię. Poza tym osoby z zespołem Downa nie potrafią ściemniać. Nie umiem kłamać. Niedawno byłam na oazie. Cała grupa przyrzekła, że przez rok nie będzie pić alkoholu. To się nazywa krucjata trzeźwości. A ja wiedziałam, że zaraz zaczną się osiemnastki, koleżanki poczęstują mnie szampanem i będzie mi trudno odmówić. Musiałam uczciwie podejść do sprawy! W końcu uznałam, że podpiszę zobowiązanie, bo dam jednak radę, słowa dotrzymam. Tylko podjęcie decyzji zajęło mi chwilę.

Newsweek: Zastanawiała się pani, czy związek kogoś z zespołem Downa i tak zwanego  normalsa jest w ogóle możliwy? Pablo  Pineda mówi, że dzieli nas od siebie mur. Że osoby z zespołem Downa traktuje się tak, jakby nie miały potrzeb, a nawet płci.
Dominika Kasińska:
Nie wszystko jest w moim życiu tak, jak bym chciała. Chciałabym mieć przynajmniej 160 centymetrów wzrostu i szczuplejsze nogi. A nie mam. Ale jestem kobietą, czuję się nią w stu procentach. Chcę mieć kiedyś własny dom, rodzinę, dziecko. Tak jak chcę kiedyś pojechać na Hawaje. I nauczyć się mówić po hiszpańsku.

Newsweek: A jeśli się nie uda? Jeśli jakiś mężczyzna powie: nie mogę z tobą być, bo masz Downa?
Dominika Kasińska:
To go zostawię (śmiech). To jest kolejny zakręt. Trudny. Jeśli się nie uda? Pewnie znowu popatrzę na to, co mam. A mam nie tylko jeden chromosom więcej.


całość

3 komentarze:

  1. Dominika zachowuje się normalnie jak człowiek. Mnie martwi co innego downkarierowiczostwo takich ośrodków jak na Dolnej. Panuje tam chora mania promowania się na wychowankach. Całe szczęście ludziom z dwóch podobnych ośrodków w mieście na mózg nie padło i traktują swoich pensjonariuszu z szacunkiem i tak trzymać.

    OdpowiedzUsuń
  2. Gratuluję wpisu powyżej! taka szkoła, taka praca/powołanie, wypłata i najważniejsze chyba - szczery uśmiech dzieci.
    Dlatego do posta Szanownego Anonima - nic dodać, nic ująć.
    dzięki:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Po prostu ludzi, czasem mądrzejsi głupsi czasem. Dźwigający krzyż jestestwa.Bez polityki to tylko moje zdanie i odczucie a życie płynie, płynie, płynie... Panta rei margines Dei.

      Usuń

Komentarz ukaże się po akceptacji przez administratora.