sobota, 12 listopada 2016

Smutny Dzień Niepodległości



W latach trzydziestych ubiegłego wieku, Dzień Niepodległości był najważniejszym świętem w naszym miasteczku.

United States Holocaust Memorial Museum, courtesy of Norman Salsitz


Dzisiaj jest to smutne święto miejscowych krawaciarzy.


14 komentarzy:

  1. Niestety Magielku,słowa ojca do syna to nasza szara i smutna rzeczywistosć. Oddają sposób wychowania dzieci w rodzinach. Należałoby jeszcze zapytać, gdzie są pedagodzy, dyrektorzy i w jaki sposób wpajają dzieciom i młodzieży historię naszego narodu.
    Szkoda,że nie słyszałeś kazania ks. Szumierza. Że, też go wcześniej do KLB nie skierowano?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Co powiedział?

      Usuń
    2. Ojczyzna, nasz obowiązek!
      Całość przeczytasz, jeśli tylko pomyślisz , chcesz, poszukasz.

      Usuń
    3. Drogi anonimowy,
      pedagodzy, dyrektorzy wpajają dzieciom i młodziezy historię naszego narodu, ale nie każdy a właściwie większośc tego nie słucha. Ale zdajesz sobie chyba z tego sprawę, że wychowanie, patriotyzm i wszelkie wartości, jednak i "niewartości" wynosi się z domu rodzinnego.

      Usuń
    4. Winni się tłumaczą i zrzucają brzemię odpowiedzialności.
      Sumienie poruszyło, a reszta spłynie jak PO kaczce. Drogi nauczycielu zacznij od siebie i kształtuj również postawę rodzica.

      Usuń
    5. Kształtować postawę rodzica?
      Cóż ignorancie - czego się Jaś nie nauczył, tego Jan nie będzie umiał.

      Usuń
  2. To zdjęcie ma prawie sto lat a już w pierwszym szeregu maszeruje Zuba z Chmielowcem. O czymś to świadczy!

    OdpowiedzUsuń


  3. Rzadko na moich wargach -
    Niech dziś to warga ma wyzna -
    Jawi się krwią przepojony,
    Najdroższy wyraz: Ojczyzna.

    Widziałem, jak się na rynkach
    Gromadzą kupczykowie,
    Licytujący się wzajem,
    Kto Ją najgłośniej wypowie.

    Widziałem, jak między ludźmi
    Ten się urządza najtaniej,
    Jak poklask zdobywa i rentę,
    Kto krzyczy, iż żyje dla Niej.

    Widziałem, jak do Jej kolan -
    Wstręt dotąd serce me czuje -
    Z pokłonem się cisną i radą
    Najpospolitsi szuje.

    Widziałem rozliczne tłumy
    Z pustą, leniwą duszą,
    Jak dźwiękiem orkiestry świątecznej
    Resztki sumienia głuszą.

    Sztandary i proporczyki,
    Przemowy i procesyje,
    Oto jest treść Majestatu,
    Który w niewielu żyje.

    Więc się nie dziwcie - ktoś może
    Choć milczkiem słuszność mi przyzna -
    Ze na mych wargach tak rzadko
    Jawi się wyraz: Ojczyzna.

    Lecz brat mój najbliższy i siostra,
    W tak czarnych żałobach ninie,
    Ci widzą, że chowam tę świętość
    W najgłębszej serca głębinie.

    Ta siostra najbliższa i brat ten,
    Wybrani spomiędzy rzeszy,
    Ci znają drogi, którymi
    Moja Wybrana spieszy.

    Krwawnikiem zarosłe ich brzegi,
    Łopianem i podbiałami:
    Śpieszę z Nią razem, topole
    Ślą swe westchnienia za nami.

    Przystajem na cichych mogiłach,
    Słuchamy, azali z ich wnętrza
    Taki się głos nie odezwie,
    Jakaś nadzieja najświętsza.

    Zboża się złocą dojrzało,
    A tam już widzimy żniwiarzy,
    Ta dłoń swą na czoło mi kładzie
    I razem o sprzętach marzy.

    A potom, podniósłszy głowę
    Do dalszej wstając podróży,
    Woła: "Miej radość w duszy,
    Bo tylko radość nie nuży.

    Podporą ci będzie i brzaskiem
    Ta ziemia tak bujna, tak żyzna,
    Nią ci Ja jestem na zawsze
    Twa ukochana Ojczyzna".

    Jakiś złośliwy złoczyńca
    Pszeniczne podpala stogi,
    U bram się wije niebieskich
    W rozpaczy człowiek ubogi.

    Jakaś mordercza zaraza
    Z głodem zawiera przymierze,
    Na przepełnionych cmentarzach
    Krzyże się wznoszą świeże.

    Jakoweś głuche tętenty
    Wskroś przeszywają powietrze,
    Kłębią się gęste chmurzyska,
    Czyjaż to ręka je zetrze?

    Jakaś olbrzymia rzeka
    Wezbrała krwią i rozlewa
    W krąg purpurowe swe nurty,
    Zabiera domy i drzewa.

    Jakoweś idą pomruki -
    Drży niepoznana puszcza,
    Dęby się groźne ozwały,
    Cóż to za moc je poduszcza?

    A nad tą dolą - niedolą
    Poranna nieci się zorza,
    Na pieśń mą, Ojczyzny pełną
    Spływa promienność jej Boża.

    W mej pieśni, bogatej czy biednej -
    Przyzna mi ktoś lub nie przyzna -
    Żyje, tak rzadka na wargach,
    Moja najdroższa Ojczyzna.


    Jan Kasprowicz

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pięknie to Janku napisałeś. Z kim miałeś polski? Ja z Kocurem i takiego wiersza bym nie napisał.

      Usuń
  4. Co tu pisać ,rysuneczek najlepiej przedstawia wszystko.
    Można się śmiać,ale jest też nad czym zapłakać.

    OdpowiedzUsuń
  5. Oprócz pocztów sztandarowych szkół, które reprezentowały szkoły (po 3 osoby na szkołę, jedyną grupą, dającą nadzieję na lepsze byli harcerze z ZHP, których było dużo, mimo zimna i wiatru. No i jeszcze reprezentacja Strzelców.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A czego się spodziewasz księdze maja pootwierane swoje markiety a starostwo z meganrem dobija targu w Mielcu jedynie umiłowany jasełka odprawia bo ni mo prawa poruszania się prawą strona wytyconom przez państwo .

      Usuń
    2. Każdy widzi i myśli po swojemu.
      A ja myślę,że jaka wolność takie świętowanie.
      Nawet Magiel musi działać w "podziemiu",bo inaczej to ... .

      Usuń
  6. A u nas na FL przed domem,w lipcu wywieszam flagę USA,a w listopadzie Polską. Sąsiedzi z uśmiechem wciskając klaksony w samochodach,okazują szacun.
    Pozdro!

    OdpowiedzUsuń

Komentarz ukaże się po akceptacji przez administratora.