Prowizorka budżetowa 2026

 

Urzędnicy miejscy nareszcie  przyznali, o co chodzi z tym budżetem na 2026 rok- to prowizorka.
Nie wierzycie?

Wszyscy kolbuszowscy urzędnicy mają co najmniej jednego magistra (w rodzinie) . Ba! Podobno nawet pani sprzątająca ma magistra (z filozofii). Więc nie wierzymy, że nie rozróżniają prowizorium od projektu, chociaż wyrazy te są tak cholernie do siebie podobne. Prawda?

Czyli burMistrzowie wiedzą, że  przygotowany przez nich projekt budżetu jest tak zły że...nie przejdzie. Więc się nie certolili i od razu przygotowali prowizorium.

Strach siem bać.

PS  Panie sprzątające są bardzo fajne, ogarniają swoją robotę a tam nie wszystkim się to udaje.

Więcej pary w koła, nie w gwizdek!

 Budżet Naszej Wielgiej Lasowickiej Stolicy na 2025 rok był pierwszym zaplanowanym od wielu lat z nadwyżką. Czyli  po  podliczeniu wydatków i dochodów zostaje nam pieniędzy w kieszeniach.
Cool!

Czyli Romaniukowe spełniały obietnicę wyborczą- ograniczenie deficytu i spłatę długu.

Brawo!

Niestety wyszło jak zwykle-czyli deficyt  na ponad 7 milionów.

Więcej-kliknij tutaj

W przyszłym roku zaplanowano tego jeszcze więcej- 17 milionów w plecy.

Skończy się na tym,  że w latach 2027-2030 będziemy musieli mieć nadwyżkę co roku po 8 milionów, aby spłacać zadłużenie.

W praktyce, albo przez ten okres nic tu nie powstanie, albo zadłużymy się po uszy.
Wtedy jednak burmistrz Romaniuk liczy, że będzie posłem.

Dorabianie papierów

 

Nasza gmina to takie dziwne miejsce, że najpierw się cosik robi, a dopiero później dorabia  do tego papiery.

Nasi burMistrzowie tak się śpieszyli z likwidacją szkoły w Domatkowie, że.... zapomnieli przegłosować uchwałę ze zmianą sieci szkół. Zamiast tego (jak się okazuje), zrobili tylko osobną uchwałę łączącą obwody w Domatkowie i Bukowcu.

Teraz dla odmiany wyłączają z obwodu w Bukowcu przysiółek w Brzezówce który od lat i tak jest nieformalnie w obwodzie w Kolbuszowskiej Dwójce.

Dlaczego teraz jednak traci moc tylko jedna uchwała? Tego nawet najstarsi urzędnicy nie wiedzą.

17 milionów w plecy Kolbuszowian

 

Teraz już wszystko jasne: burmistrz z przewodniczącym Rady Miejskiej ruszają na pielgrzymkę do Częstochowy. Nie po duchowe wsparcie, lecz po cud budżetowy — bo projekt finansowy naszej Wielgiej Lasowiackiej Stolicy na rok 2026 zakłada 17 milionów złotych deficytu.

więcej kliknij tutaj

Mają chłopaki rozmach. I wiarę. W cud, w dotacje, w zapomnienie.

Oczywiście winę zwalają na poprzednią ekipę, z burmistrzem Janem Zubą na czele. Temu samemu któremu, nota bene, niedawno wręczyli tytuł Honorowego Obywatela. Za co? Za deficyt? Za stadion? Za styl?

Ale najciekawsze jest to, że  kluczowi członkowie obecnej władzy jeszcze niedawno popierali rękami i nogami wszystko, co robił poprzedni burmistrz. Teraz udają, że nie pamiętają? A może to Lasowiacka wersja amnezji budżetowej?

Zapowiadają się niezwykłe atrakcje, do tego stopnia, że w Bukowcu kupują maszynę do popcornu.

Oj będzie się działo.

To ile teraz będzie wynosiło zadłużenie?
72 miliony? A miało być tak pięknie, po amerykańsku.

Gazetka Zakładowa odpowiada na pytania, których nikt nie zadał

 Z braku tematu, weny i być może również sensu życia, nadredaktor Bartosz Posłuszny z Gazetki Zakładowej postanowił podzielić się z lasowiackim ludem, złotymi myślami na temat… jak zachować się w sklepie. Tak, dobrze czytasz. W czasach inflacji, kryzysu mieszkaniowego i moralnego rozkładu elit, nasz lokalny Platon postanowił rozwiązać problem numer jeden naszej lokalnej społeczności: kolejki do kasy.

Więcej – kliknij tutaj.

(ale tylko jeśli masz silne nerwy i dużo czasu)

Przeczytaliśmy ten tekst trzy razy. I, za jasną cholerę, nadal nie wiemy, co zrobić, gdy:

-są trzy kolejki (a nie daj Boże, cztery),

-za nami stoi kobieta w ciąży, lewicowy mocno leciwy emeryt, emerytka z laską, albo- co gorsza - wyjątkowo ładna blondynka z butelką wina i spojrzeniem jak z reklamy Lidla.

-czy wypada przepuszczać w kolejce osobę, która ma tylko jedno piwo, ale głośno rozmawia przez telefon o tym, jak bardzo nienawidzi ludzi

Wygląda na to, że temat przerósł redaktora. A może to my jesteśmy zbyt prości, by pojąć głębię tej moralnej instrukcji obsługi wózka sklepowego.

Dlatego pozwalamy sobie delikatnie zasugerować, że Pan Bartosz mógłby zająć się nieco bardziej palącymi tematami, na przykład:

-Co zrobić, gdy jesteś posłem, a twój kolega właśnie kupuje działkę od Skarbu Państwa za cenę dwóch paczek kabanosów i obietnicę, że „to dla dobra regionu”.

-Jak się zachować, gdy jesteś dyrektorem Zespołu Oświatowego, a jedziesz do Rzeszowa reprezentować gminę w dresie z promocji w Pepco.

.

Panie Bartoszu, świat czeka na Pana analizy. Kolejka do kasy to tylko wierzchołek góry lodowej. A my, czytelnicy, z niecierpliwością czekamy na kolejne odcinki:

„Jak się zachować przy kasie samoobsługowej, gdy kod z pietruszki nie wchodzi?”

oraz

„Czy można zyskać punkty do przyzwoitości, jeśli się nie ma karty lojalnościowej?”.

Z wyrazami szacunku i lekkiego niedowierzania,

Wycięli Fryca

 W Kielnarowej odbyła się konferencja "Dwujęzyczni od przedszkola" , była tam dyrektor kolbuszowskiego Przedszkola publicznego nr 1, która dostała dyplom że wzięła udział w tym programie.

Na stronie ratusza ukazała się stosowana relacja wraz ze zdjęciem.

Sztampa.
Azaliż.... tak naprawdę był tam też syn przewodniczącego rady miejskiej , do którego burmistrza ma bezwzględne zaufanie.

Nie zmieścił się w relacji ponieważ ... był tak jakoś nie tak ubrany. I tu się  z urzędnikami miejskimi zgadzamy- derektor mógł się jakoś przyzwoicie ubrać.Wygląda jak jakiś pracownik gospodarczy albo co.
Warto też zwrócić uwagę, na kwaśną minę radnej Ewy Draus, której uśmiech zszedł z twarzy, gdy do zdjęcia dołączył Pan Tomasz.

Jeśli nie nepotyzm- to co to jest?

 
W odpowiedzi  na pytania od Korso, burmistrz Grzegorz Romaniuk tłumaczy, że powołanie syna przewodniczącego Rady Miejskiej, pana Jana Fryca, na stanowisko dyrektora Zespołu Obsługi Szkół i Przedszkoli nie jest nepotyzmem.

 Urząd zapewnia, że „nie zachodzą przesłanki pozwalające mówić o faworyzowaniu ze względu na powiązania rodzinne”.

Więcej? Kliknij tutaj. (albo nie — i tak już wszystko wiadomo).

Azliż... burmistrz ma obowiązek informować Radę o istotnych sprawach gminy między sesjami.

Dlaczego więc:

W lipcu burmistrz nie wspomniał ani słowem, że dyrektor Haptaś odchodzi na emeryturę,

Nie powiedział też, że powołał pełniącego obowiązki dyrektora — Tomasza Fryca,

W sierpniu — cisza,

We wrześniu — cisza,

W październiku — znowu cisza,

A dopiero na koniec październikowej sesji, gdy połowa radnych już wyszła, burmistrz przyznał się, że powołał nowego dyrektora.

Pytamy dalej:

Dlaczego przewodniczący Rady Miejskiej, pan Jan Fryc, nie zareagował ani razu, że burmistrz pomija tak istotne informacje w swoich sprawozdaniach? Nie wiedział, że syn został dyrektorem?

Dlaczego żaden z radnych nie zapytał o zmiany kadrowe w oświacie?

Nie czytają Magla? Nie słuchają ludzi?

Tak wygląda szacunek władz miejskich, samorządowców do mieszkańców i do samych siebie.

Zamiast przejrzystości — przemilczenia.

Zamiast dialogu — układ.

Zamiast informacji — „nie zachodzą przesłanki”.

Władza, która nie mówi prawdy, nie traci języka. Traci twarz.

Scena lokalna w najlepszym wydaniu – Live

 Kolbuszowa, szykuj się na wieczór, który roztańczy wspomnienia i rozśpiewa duszę! Już w najbliższą niedzielę w Miejskim Domu Kultury — SAGA RKL zaprasza na widowisko, które łączy operetkę, kabaret, poezję i taniec w stylu, jaki tylko Kolbuszowa potrafi wyczarować.

To nie jest zwykły spektakl. To biesiada artystyczna, gdzie śmiech przeplata się z wzruszeniem, a publiczność staje się częścią sceny. Skecze, arie, strofy i tańce — wszystko podane z lokalnym smakiem i sercem większym niż scena MDK.

A teraz uwaga, bo MAGIEL też tam będzie — nie tylko jako widz, ale jako gość specjalny w kuluarach. Po spektaklu rozdamy autografy, uściski i uśmiechy, a może nawet zdradzimy, co szykujemy w kolejnym wydaniu. Przyjdź, pogadaj, pomaglaj z nami!

Bezpłatne bilety do odebrania w MDK.

PS A w tle — jak motyw przewodni — „Belladonna (Życie jest takie piękne)”, bo właśnie o tym będzie ten wieczór: o radości, o wspólnocie i o pięknie, które potrafi zaczarować zwykłą niedzielę

Opłaty za śmieci wzrosną jeszcze o 30%

 

Większość mieszkańców Naszej Wielkiej Lasowiackiej Stolicy przekonana jest, że poseł to taki dobry wujek, co z Warszawy przywozi piniądze. A to drogę do domu syna, a to na halę gimnastyczną przy szkole którą niedługo trzeba będzie zamknąć, sikawki dla OSP, miksery dla KGS, albo tubki owocowe dla dzieci - co potem i tak lądują w zmieszanych.

Ale prawda jest taka, że podstawowym obowiązkiem posła nie jest rozdawanie podarków jak burmistrz Mikołaj, tylko praca nad ustawami, które regulują życie w naszym przepięknym kraju. I tu zaczyna się historia...

W roku Pańskim 2023, w sejmie przegłosowano ustawę z opłatą kaucyjną. Głosował za nią również Nasz Jakże Umiłowany Poseł, a przeciw było tylko dwóch posłów z Konfederacji. I co z tego wynikło?

Ano to, że śmieci, które zbieraliśmy i sprzedawaliśmy, żeby obniżyć koszty zbierania reszty, zostały nam odebrane. I teraz  cena pozostałych będzie szybować pod niebiosa, jak balon z odpustu. Także może i poseł dał te tubki — ale przez tę ustawę odebrał nam znacznie więcej.

Bo jak się dobrze przyjrzeć, to nie tylko tubki poszły do zmieszanych. Poszła też nasza nadzieja, że ktoś tam w Warszawie wie, co robi. A może to tylko my nie wiemy, co nam robią?

Poseł Chmielowiec na Księżycu

W naszym mieście tradycja nie zginęła — choć komuna próbowała ją zadeptać jak liście pod śniegiem.

 Od kilku lat, z okazji Święta Niepodległości, MDK organizuje uroczystości, które łączą pokolenia: wspólne śpiewanie pieśni patriotycznych, odznaczanie zasłużonych i potańcówka, gdzie nawet najstarsze egzemplarze tańczą poloneza.

W tym roku wszystko szło jak po sznurku — hymn, przemówienia i łzy wzruszenia . Aż tu nagle... scena zadrżała. Nasz Umiłowany Poseł, jeszcze na trzeźwo(?), łamiącym głosem, ze łzami w oczach wyznał publicznie, że... był  Księżycem.

Sala zamarła. Siedząca przed nami zjawiskowa Pani Ela szepnęła, że może już było pite i jutro pewnikiem będzie to na Kolbuszowskim Maglu.
No... jest.
 Ktoś inny, że to pewnie ten Księżyc co ukradli Platformie Kaczyńscy. Ale nie — poseł, z godnością i teatralnym zawieszeniem głosu, wyjaśnił, że jako pacholę występował na deskach MDK  obsadzono go w roli Księżyca. Takiego prawdziwego- wiszącego nad sceną, świecącego z tektury i srebrnej folii.
Burmistrz Romaniuk zagryzał palce z zazdrości. On ciągle jest tylko Mikołajem.

Od tego momentu wszystko nabrało innego blasku. Poseł rozruszał wszystkich. Ludzie śmiali się, klaskali.
Nic dziwnego że poseł, z tak wielkim doświadczeniem scenicznym ,bryluje na salonach Warszawy, że aż mróz skrzypi pod stopami.
Jeszcze tylko obwodnica i będzie można przejść na polityczna emeryturę.

Cóż za wspaniała uroczystość!

 Trzeba jednak  przyznać że nie obyło jednak bez zgrzytów. Kilku dowcipnisiów (gdzie ich nie ma).  psuli atmosferę i dopytywali się posła, czy nie ma jeszcze chociaż kilka tubek z żelkiem owocowym. Jak tak można?

.

„Nikt nam wolności nie podarował” — wspomnienie z Kolbuszowej, listopad 1982

 Od Redakcji

Otrzymaliśmy od naszego stałego Czytelnika, poruszające wspomnienie z czasów stanu wojennego. Tekst dotyczy wydarzenia, które miało miejsce w kolbuszowskim liceum 11 listopada 1982 roku - dnia, który dla autora na zawsze zmienił znaczenie Święta Niepodległości. Publikujemy je z pełnym przekonaniem, że warto ocalić takie chwile od zapomnienia. To nie tylko zapis lokalnej historii, ale też świadectwo odwagi i prawdy w czasach, gdy obie były towarem reglamentowanym.

Listopad 1982. Kolbuszowa. Stan wojenny.

W liceum panowała senność. Żadnych rewelacji, żadnych uniesień. Na lekcjach wychowania obywatelskiego królowała sztampa: „Wpływ rewolucji październikowej na odzyskanie przez Polskę niepodległości”. Nauczyciele, jak mogli i chcieli, odklepywali partyjną tezę, że to dzięki Leninowi i rosyjskim komunistom Polska odzyskała wolność. Brzmiało to jak z podręcznika do agitacji. Bez pasji, bez przekonania. Ot, obowiązek.

Czwartek, 11 listopada. Apel szkolny. Techniczny, beznamiętny. Komunikaty odczytane przez profesor Katową, kilka zdań o „braterstwie narodów”. I wtedy - jakby ktoś otworzył okno w dusznym pokoju - na korytarz, gdzie odbywał się apel, wpadł zdyszany dyrektor Karol Grodecki. W ręku trzymał kartki zapisane gęsto, ale nie spojrzał na nie ani razu. Stanął przed uczniami, spojrzał w tłum i zaczął mówić.

Nie czytał. Przemawiał.

Z ogniem w oczach, z głosem, który nie drżał. Mówił o Dmowskim, Paderewskim, Piłsudskim. O Błękitnej Armii Hallera, o Radzie Regencyjnej, która przekazała władzę Piłsudskiemu 11 listopada 1918 roku. O tym, że nie było daru — była walka. Że nie przyszło to z Moskwy — przyszło z krwi, determinacji i marzenia o własnym państwie.

Na koniec powiedział:

„I zapamiętajcie sobie raz na jutro: Nikt nam wolności nie podarował — wywalczyliśmy ją sobie sami.”

Zapadła cisza. Długa. Gęsta. Wszyscy zdawali sobie sprawę z konsekwencji, jakie mogły spotkać dyrektora za te słowa. Ale nikt się nie ruszył, nie drgnął. I wtedy - jakby ktoś zerwał zasłonę - rozległy się brawa. Gromkie. Prawdziwe.

Dyrektor uśmiechnął się pod nosem, odwrócił, rzucił tylko przez ramię:

„Ciąg dalszy nastąpi!”

I zniknął na schodach.

Nikt nie podkablował. Nikt nie doniósł.

A dla mnie od tamtej pory Święto Niepodległości nie kojarzy się z marszami, z flagami, z oficjałami. Kojarzy się z tym wykładem. Z tą chwilą prawdy. Z odwagą, która nie potrzebowała mikrofonu.

Ku pamięci Karola Grodeckiego

Nie wiem, czy ktoś kiedyś postawi mu pomnik. Może nie trzeba. Może wystarczy pamięć tych, którzy byli wtedy na korytarzu. Tych, którzy usłyszeli, że wolność nie przyszła z łaski, tylko z walki. Karol Grodecki nie był bohaterem z podręcznika. Był dyrektorem liceum w Kolbuszowej. Ale tamtego dnia - 11 listopada 1982 roku — powiedział prawdę, której nie wolno było mówić. I zrobił to z ogniem w oczach.

Dla mnie to był wykład życia. I od tamtej pory Święto Niepodległości ma dla mnie twarz człowieka, który nie bał się mówić.

O tych, którzy walczyli

Niepodległość nie przyszła sama. Nie spłynęła z nieba. Przyszła z okopów, z cel więziennych, z emigracyjnych gabinetów i z konspiracyjnych drukarni. Przyszła z krwi i z decyzji, że warto ryzykować wszystko, by Polska była Polską.

Byli tacy, którzy zginęli, zanim zdążyli zobaczyć wolność. Żołnierze Legionów, ochotnicy Błękitnej Armii, cywile, którzy nieśli broń, słowo, nadzieję. Nie znamy wszystkich ich nazwisk. Ale znamy ich skutek: 11 listopada 1918 roku Polska wróciła na mapę.

Dziś, gdy świętujemy niepodległość, warto pamiętać nie tylko o wielkich nazwiskach z podręczników. Warto pamiętać o tych, którzy mieli odwagę mówić prawdę — nawet w czasach, gdy prawda była nielegalna.

Kolbuszowa pamięta.