Przemoc a męskość

Tomas Wetterberg po dwóch dniach pobytu w Polsce zauważył, że to, do czego przywykł w Szwecji niekoniecznie dziala tak samo w Polsce. W Szwecji nawet Premier podkreśla, że jest feministą, w Polsce nawet światli dziennikarze słysząc, że ktoś nazywa siebie feministą zaczyna uchodzić za niepoważnego dziwaka. Stwierdził, że wystarczyły dwa dni, aby zaczął się obawiać, że “przyznanie się” do feminizmu, grozi mu tym, że nikt go tu nie będzie słuchał. Dziwnie sie poczuł – bo w Szwecji było tak prawie sto lat temu…Do Warszawy ze Sztokholmu leci się dwie godziny, a okazuje się, że ta niezwykła podróż cofa pasażera w zapyziały czas przeszły, gdy jego babki zastrzegały się, że “nie są feministkami, ale..”, a dziadkowie patrzyli na feministki ze strachem.
/Monika Płatek/

Agresja jest tak powiązana z męskością jak delikatność z kobiecością. Uważa się, że jedno jest nieodłącznym elementem drugiego. Nieagresywni faceci, którzy “odchodzą” od bójek bywają wyzywani od “ciot”, a “niedelikatne” kobiety są niekobiece. Chłopcy, którzy się pobiją na podwórku, to nic wielkiego, o ile nie było wielkiego uszczerbku na czyimś zdrowiu bądź nie uszkodzono przy tym drogiego sprzętu elektronicznego – chłopcy będą się bić, bo są chłopcami. Od małego wysyłamy im sygnał, że pobicie się, choć może nie jest idealną metodą rozwiązywania konfliktów, na pewno nie jest niedopuszczalne.  Dziewczynki, które wykazują agresywne zachowania, są dużo szybciej i dużo surowiej karane. Nie potępiając agresji męsko-męskiej uczymy chłopców, że podnoszenie na kogoś ręki jest akceptowalną metodą rozwiązywania konfliktów. Większość z tych chłopców potem oczywiście wyrasta na zupełnie zsocjalizowanych, miłych mężczyzn, którym by się nigdy nie śniło użyć przemocy wobec partnerki czy dziecka. Ale niektórym zostanie w głowie schemat – na problemy międzyludzkie można reagować pięścią, a nie słowem.

Na tej samej konferencji pan Grzegorz Wrona, prawnik i ekspert od kwestii przemocy domowej i przemocy wobec kobiet wskazał na jeszcze jedno źródło przemocy wobec kobiet, też nierozerwalnie połączone z stereotypami mężczyzny w naszej kulturze. W rodzinie to on jest panem domu, on jest głową (nawet jeśli ona szyją), on powinien zarabiać na dom i w związku z tym, że ona “nie pracuje”, to on ma prawo do podejmowania wszystkich ważnych decyzji. Oczywiście ma też zawsze rację, a jeśli ktoś się nie zgadza, to dla dobra delikwentki należy jej kilka razy przyłożyć żeby przejrzała na oczy. Przecież, co głupia baba może wiedzieć… Innymi słowy, hierarchiczna struktura związku służy niektórym za usprawiedliwienie dla przemocy – tak jak stosowanie klapsów wydaje się wielu ludziom dopuszczalne wobec dzieci (choć nie jest!), nie ośmieliliby się użyć ich wobec osób o równym statusie. Okazuje się, że wielu sprawców przemocy bije nie dlatego, że piją (nie alkohol bije, ale człowiek – tylko połowa telefonów do Niebieskiej Linii tyczy się przypadków przemocy związanych z alkoholem) ale dlatego, żeby wypełnić swoją rolę samca alfy i “obrońcy” stada. Jeśli ktoś w rodzinie się z owym samcem nie zgadza, to lepiej żeby oberwał od ojca/męża zamiast od życia – bo przecież ojciec ma rację i tylko chce dobrze.

Przemoc wobec kobiet jest zatem nierozerwalnie związana ze stereotypem kobiety jako tej biernej, gorszej, mniej inteligentnej piastunki ogniska domowego (i proszę mi nie argumentować, że kobiety są równe ale inne i dlatego powinny siedzieć w domu – społeczeństwo jawnie mniej ceni pracę opiekuńczą i pracę domową! Kobiety nie są do niej w żaden sposób biologicznie predestynowane – bo przecież od dwóch chromosomów X nie robi się lepszej pomidorowej – więc jeśli praca domowa jest rzeczywiście taka cenna, to czemu więcej mężczyzn się do niej nie pcha tylko woli jednak mieć kariery poza domem?!). Ale co ważne i czasem zapominane – przemoc ta jest też wynikiem stereotypów tyczących się roli mężczyzny, który, żeby się sprawdzić jako “prawdziwy samiec” powinien sam zarabiać na dom, podejmować wszystkie decyzje i być władczym, agresywnym (jeśli trzeba) bijącym się (a czasem i innych!) w pierś Tarzanem w garniturze, który broni swoją Jane, ale też pokaże, gdzie jej miejsce.

calość