Pan Sziler....

Kolbuszowa
Jeszcze tu cienie puszczy wędrują 
nocami,
jeszcze łoś przedziera się przez 
wyobraźnię myśliwych.
Jelenie parskają pijąc księżycową wodę  
ze studni,
w ryneczku jeszcze w obłokach odbijają 
się miraże.
Stawideł i tartaków nilowych; 
jeszcze czasem słyszy się żmudną pracę 
stolarzy,
czuć zapach suszonego drewna,
z którego składano bajkę drewnianych 
witraży.
Czasem zielona przeszłość nadpływa nad 
szare dachy,
pachnie lipcowym wieczornym 
storczykiem;
każe wierzyć, że coś wielkiego może się 
przydarzyć,
kiedy przymknę oczy.



Ryszard Sziler rodził się 1 września 1950 roku w Jarosławiu. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Kańczudze.
Filologię polską studiował na WSP w Rzeszowie i UJ w Krakowie. Pracował jako nauczyciel, następnie
przez wiele lat pełnił funkcję kierownika działu oświatowego Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej.
Mieszka w Kolbuszowej, pracuje w Wojewódzkim Domu Kultury w Rzeszowie. Zajmuje się grafi ką, malarstwem, repuserstwem i literaturą. Od lat pisze zarówno wiersze, jak i prozę. Jest m.in. autorem jednoaktowego dramatu Spotkanie.

calość

Blog pana Szilera   >>tutaj<<

Biegł ślimak przez łopiany

Na swoich krótkich nóżkach

Noc była granatowa

I taka dziwnie pusta

Bóg tylko lampy swoje

Wystawił na parapetach

A droga się ciągnęła

W dodatku była nie ta

W granacie mokły ścieżki

Rozstaje się zgubiły

Ślimak miał dużo serca

Ale nie miał już siły

Ze wszystkich ślimaczych westchnień

Wybrał najbardziej drżące

Przykucnął na brzeżku drogi

I poprosił o słońce

Litościwie po chwili

Z nieba świeczka zleciała

W nieślimaczym kolorze

W dodatku niezwykle mała

Lecz z napisem płomiennym

Co złożył się w złote słowa :

„Idźże drobiazgu serdeczny

Do miasta Kolbuszowa”

Więc znów mu pod skorupą

Serce stuknęło nadzieją

A niechże – pomyślał – pójdę

Niech nawet wszyscy się śmieją

I poszedł w bezkres granatu

W czar co się skroplił w słowa

Ku ziemi obiecanej

Ku miastu Kolbuszowa.

Umykała mu droga

W coraz większe nadzieje

Że nie sposób opisać

Owej drogi koleje

Wreszcie doszedł.

Zachwytem co się przed nim zjawił

Tak się zdumiał tak przejął

Że aż się zadławił

Trzebaż było doktorów

Ci recepty dali

Na wszystko co bolesne

Lecz wiarę zdeptali

A przecież nic lepszego

Nie da nam noc majowa

Nad wiarę w słów uroczność

Jak choćby - Kolbuszowa