Zamyślenia Ryszarda Szilera

W wydawnictwie miniatury ukazała się Księga Zamyśleń pan Ryszarda Szilera.Mamy nadzieję że już niedługo będzie ona do nabycia w księgarni Pegaz. To bardzo osobiste przemyślenia  naszego miejscowego artysty,pozwalające odkryć dlaczego jest jaki jest. :)
Oto przedsmak.



Było to na początku lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku. ( Kiedy się napisze takie jak
to zdanie dopiero wtedy widać jak upływa czas). Pracowałem w szkole w Dzikowcu i tu
odnalazł mnie ponad czterdziestoletni wtedy człowiek, dosyć niezwykły jak na miejscowe
warunki. Do dzisiaj nie wiem kim był naprawdę. Przed czym uciekał, czego poszukiwał.
Miałem wtedy około dwudziestu pięciu lat i mało mnie to właściwie obchodziło. Stwierdził
kiedyś, że jest synem przedwojennego fabrykanta , chyba z Katowic, i nosi w sobie obraz
porozbijanej domowej porcelany, w dosłownym tych słów znaczeniu, dlatego doskonale rozumie głębię Miłoszowego ( W Miłoszu żeśmy się wtedy rozczytywali ) refrenu :”Niczego
mi proszę pana tak nie żal jak porcelany”…
Tyle tylko wiem z jego przeszłości, bo o więcej nie pytałem, choć ludzie rozpowszechniali
mniej albo bardziej wyssane z palca sensacje.
Napomknął też kiedyś, że żona mu uciekła z jakimś tam milicjantem. Miał z nią syna, którego
potem poznałem, też jak ojciec uzdolnionego plastycznie.
Bo Jurek był przede wszystkim malarzem, choć może głównie artystą , rzeczywistym, w
całym tego słowa znaczeniu. Ostatnim chyba z dawnej bohemy, jakby jeszcze młodopolskiej.
Elokwentny, błyskotliwy erudyta trwonił życie na zachwytach i pijaństwach . Kochał się w
okolicznych krajobrazach i lasach, które dla siebie odkrył, o które walczył z drwalami i w
których próbował zamieszkać. Drugą jego miłością były kobiety, jednak dla tych, na których
mu zależało był już niestety zbyt stary.
Zamykał się więc w samotności wynajmowanego domu ( na skraju lasu , w miejscu
zapomnianym przez Boga i ludzi ), którą wypełniało bez reszty malarstwo i lektura książek.
Kiedy się tym zmęczył ponad miarę wpadał w krótsze albo dłuższe ciągi alkoholowe, podczas
których spełniał swoje fantazje i fraternizował się z okolicznymi chłopami .
Nawiedzał ludzi o nieprzyzwoitych porach, tłukł się po dalekich bezdrożach taksówkami
zwożąc pannom kwietne bukiety, rozrzucał perły skojarzeń, śmiał się ze świętości, kpił z, jak
mawiał : wszelkich transcendencji i na sposób Stańczyka zamyślał nad tym, co to „nic, panie,
nie warte”.
....
Był właśnie czerwcowy , upalny czas wielkiego truskawkobrania , kiedy zdałem sobie sprawę
z przedłużającej się ponad miarę jego nieobecności. Potem nadciągnęły chłodne zadeszczone
dni.
W przerwach między deszczami porządkowałem, zgodnie z zaleceniami mojego ówczesnego
guru - Woltera, swój ogródek, w bardzo dosłownym tego słowa znaczeniu.
Układałem kamienie, przesadzałem rośliny i naraz w jakimś , trudnym do określenia,
momencie zacząłem czuć smród padliny.
Coraz bardziej intensywny i natrętny.
Zacząłem więc szukać jego źródła. Myślałem, że zapach wydobywa się z jakiegoś zdechłego
zwierzęcia, które leży między roślinami, a może płytko w ziemi.
Nic takiego jednak nie znalazłem.
Tymczasem fetor zaczął być coraz bardziej nieznośny i nie umiejscowiony.
Słowem śmierdziało mi wszystko obrzydliwie.
Wielokroć myłem ręce i zmieniałem ubranie, tak, że wpadłem nawet jakby w rodzaj fobii na

tym punkcie. Niczego to jednak nie zmieniło.
Mdlący smród był coraz silniejszy i wszechobecny.
Czułem go jednak tylko ja, mimo tego, że prosiłem domowników by mnie obwąchiwali. Nikt
niczego nie czuł, a ja niewypowiedzianie cierpiałem.
Dziw ten ,całkiem nie do pojęcia, trwał chyba tydzień. Potem jakby zmalał i przygasł, ale był
nadal obecny.
Aż któregoś dnia zbudził mnie natarczywy telefon. Dzwoniła Ruta, przyjaciółka Jurka.
Przyjechała by go odwiedzić i zabrać nowe obrazy, na które czekali jej znajomi w Holandii.
Kiedy zbliżyła się do domu Jurka zobaczyła roje granatowo - złotych much, którymi
oblepione były okna i poczuła wydobywający się przez szpary ohydny fetor.
Obraz jaki potem zobaczono we wnętrzu pozostawiam wyobraźni czytelnika, dodam tylko, że
siostra Jurka, którą Ruta natychmiast zawiadomiła, a która od lat jest lekarką, mówiła nam, że
czegoś takiego nigdy wcześniej w swoim życiu nie widziała.
Na łóżku w kuchni leżała rojąca się od much galareta, a obok na krześle rozrzucone kartoniki
z tabletkami relanium…
Jurka pochowano na Salwatorze w Katowicach i chyba w tym samym dniu rzeczywistość
przestała mi śmierdzieć.
Ale to nie wszystko o nawiedzających mnie wówczas zapachach.
W niedługi czas potem któregoś wieczoru moją małżeńską sypialnię wypełnił aromat
przedniego południowego wina.
Tym razem intensywny zapach poczuliśmy obydwoje z żoną, a że nic tutaj nie mogło tak
pachnieć, powiedzieliśmy sobie jednocześnie : Jurek !
Takie to było jego pożegnanie z nami , poniekąd ironiczne, bo wina o takiej woni w żadnym z
polskich sklepów nie sposób było wtedy kupić.
Swoją drogą gdybym sam był tego wszystkiego nie przeżył, nigdy bym w to nie uwierzył. A
tak wiem, że to prawda. Długo zeszło nim zrozumiałem jej sens i wartość.
Dokładnie tyle ile moje nawrócenie.